«تو باید برای خودت یک دنیای درونی داشته باشی و همچنین تکیه گاه های ثابت روحی و فکری یعنی در عین حال که در میان مردم زندگی میکنی، خودت را کاملا از آنها بی نیاز بدانی، مردم هیچ چیز به ما نمی دهند که ما خودمان از به دست آوردنش عاجز باشیم، از مردم فقط رنج و ناراحتی و سر و صدای بیخود نصیب آدم میشود؛ حتّی از پدر و مادر و خانواده»